μαντικός

-ή, -ό (AM μαντικός, -ή, -όν) [μάντης]

1. αυτός που ανήκει ή αναφέρεται στον μάντη ή στη μαντεία, προφητικός (α. «μαντικὸν γένος» — οι μάντεις, Σοφ.

β. «φῆμαι μαντικαί» — προφητικοί λόγοι, Σοφ.

γ. «μαντικὴ ἐπίπνοια» — προφητική έμπνευση, Πλάτ.)

2. φρ. «μαντική τέχνη» — η μαντική

αρχ.

αυτός που μοιάζει με μάντη, αυτός που μπορεί να μαντεύσει («τά γε τοιαῡτα πολὺ μαντικώτεροι ὑμῶν oἱ γεωργοί», Ησίοδ.).

επίρρ...

μαντικώς και -ά (AM μαντικῶς)

με μαντικό τρόπο, με τον τρόπο τού μάντη.